شادی جواهری

:داستان من

!من نسل سوم روانشناسى هستم

زمانى كه ساعتهاى طولانى كار مى كنم ، مطالعه مى كنم ، مشاوره مى كنم و بعد از چندين ساعت كارمتوالى حتى تا نيمه هاى شب احساس خستگى نمى كنم ، از خودم تعجب مى كنم از خودم سوْال مى كنم پس چرا خسته نيستم و فقط به يك جواب مى رسم ، من عاشق . روانشناسى هستم ممكن است اين جواب خيلى از ادمها را راضى و خوشحال كند ولى از انجايى كه من روانشناس هستم قرار نيست به اين راحتى و يك جواب  سـاده از مسئله اى به اين مهمى كه در پوست  و استخوان من ريشه كرده  و تمام وجود من را گرفته بگذرم . پس سعى مى كنم عقربه  زمان را به عقب برگردانم ، به دوران جوان ىو

دوران دانشجويى به زمانى كه هيچوقت فقط و فقط نمره هاى خوب گرفتن  در دانشگاه براى من هدفاصلى نبود هميشه فكر مى كردم اگر نتوانم به مردم نزديك بشم ، اگر نتوانم مردم را درك كنم ، اگر نتوانم عاشقى يك مرد را ببينم و بدون درك ان ازش بگذرم اگر نتوانم ترسهاى هزار لايه يك دختر و زن را بفهمم و اگر درك نكنم كه مادر خوب يعنى كى و مادرخوب يعنى چی !!......ى

اگر نتوانم بفهمم كه چرا مرد و زنهايى كه دم از عشق  مى زنند و خودشان را عاشق مى دانند ، مىتوانند در يك چشم بهم زدن به دشمن سرسخت هم تبديل شوند .........

كمى عقربه هاى ساعت را مى برم عقبتر به زمان نوجوانى  ، ان زمانى كه بقول معروف بحران نوجوانىو درياى طوفانى نوجوانى بدجورى اطراف من را گرفته بود 

حالا درست تو سن ١٦ سالگى درست زمانى كه بهش احتياج داشتم خودش سر و كلش پيدا شد و منرا عاشق خودش كرد، چرا عاشقش شدم ؟ به خاطر اينكه دنبالش بودم

دنبال چى ؟ دنبال اعتماد به نفس، دنبال ريختن ، دوباره ساختن دنبال خود شناسى و خدا شناسى ، دنبال اينكه زن موفق كيه ؟! .......،،

دوران كودكى دوران عجيبى بود، هميشه مى شنيدم و مى ديدم كه مادرم و مادربزرگ نازنينم چگونه وبا چه اشتياقــى براى حل مســـــائل خود  به يك روانشناس مـــراجعه مى كنند. هميشه مى ديدم كه مادرم به مادربزرگم توضيح مى دهد كه چه تغييرات بسيارى كرده حكايتها و داستانهاى مادر بزرگ من ، حكايتها و داستانهاى مــادربزرگ هاى معمولى نبود او از خاطرات خودش  تعريف مى كرد ، اينكه براى تربيت فرزند اول خود با يك روانشناس در ارتباط بوده و نظرات او را تا بدين حد دوست داشته

من در دوران كودكى و با همه كودكى خود مى شنيدم  و به تدريج ريشه مثبت روانشناسى و اثرات  مثبت  ان در من ابيارى ميشد از خودم ميپرسيدم كه روانشناسى يعنى چى ؟ يعنى انقدر خوبه ؟

حالا كه خوب فكرشو مى كنم ميفهمم كه چرا عاشق روانشناسى هستم ، چرا در پوست و استخونم اين عشق را مى بينم و هردقيقه ان را احساسش مى كنم

چرا به اين اعتقاد دارم كه با گشودن روزنه اى از نور اميد مى توان نا اميدى را به اميد ، خسته ودلشكستهاى به عشق  دوباره ، غمگينى را به شادمانى برسانم

 .چون من عاشق روانشناسى هستم